Daar zat ik dan. Op de bank. Met twee gezonde kinderen, een lieve man, een mooi huis en een overvloed aan fijne vrienden en familie. Toch voelde ik me ontzettend verdrietig. En niet voor het eerst. Dat gevoel ging gepaard met een enorm schuldgevoel. Ik had toch alles? Waarom voelde het dan niet zo? Ik realiseerde me – na een hoop trial & error – dat ik niet ‘mijn’ leven aan het leiden was. Ook al wilde ik dit gezin en deze man, er was iets wat ik miste. De verbinding met mezelf. Daar ging ik naar op zoek.
De zoektocht naar mezelf
Als ouder ben je aan het voorleven. Jouw kinderen worden gevormd door jouw energie. Door hoe jij jouw leven leidt. Daar ben ik me iedere dag van bewust. Dit was dan ook mijn trigger om aan mijn reis, mijn zoektocht naar mezelf, te beginnen. Wat ik toen nog niet wist? Dat het een weg zou zijn met veel moeilijke en pijnlijke keuzes.
Van wegstoppen naar omarmen
Ik was regelmatig gespannen en gestrest. Stiekem wist ik wel dat ik hoogsensitief was. Maar er bij stilstaan? Ho maar. Dat zou het startpunt moeten zijn. Ik besloot te ontdekken wanneer ik spanning voelde en wanneer ik energie verloor. Te ontdekken hoe ik in balans kon zijn.
Een verhuizing volgde, ook al woonden we pas een paar jaar in dit huis. Rustiger wonen, met veel buitenruimte voor de kinderen, was het doel. Buitenaf, maar niet afgesloten van de wereld. En dat vonden we! In omgeving Utrecht. Een nieuw leven en een nieuwe kans. Die besloot ik te omarmen.
De verbinding terugvinden
Ik besloot alle aspecten die niet lekker liepen, beet te pakken. Met twee handen. Van sporten, met een bijbehorende personal trainer. Tot onze zoon, die wel erg druk was.
Bij de eerste boekte ik snel vooruitgang. Ik ging van ‘ik kan het niet’ naar ‘ik kan het’. Ik leerde er minder te overdenken en meer bewegen. En ook bij de tweede situatie liep het op rolletjes. We gingen aan de slag met een kindercoach, er kwam een diagnose en we leerden onze zoon op een heel andere manier kennen. Zoveel helderheid én inzicht in mezelf.
Ik vond – ook al was het traject pijnlijk, confronterend en echt niet fijn – de verbinding met mezelf terug. Laagje voor laagje werd afgepeld. Ik werd eerlijker in mijn keuzes. Maar wist niet dat het allermoeilijkste nog moest komen.
Jeugdtrauma’s oplossen
Ik werkte op dat moment met een coach (een goede ;-)). Welke jeugdtrauma’s constateerden. Dat sloeg in als een bom. Een intensief traject volgde. Het was heel bijzonder hoeveel ballast ik – die voor mij gewoon geworden was – kwijtraakte. Voor dat traject ben ik nog altijd dankbaar.
Nu, vijf jaar, laten wonen we in het groen. Ruim en wel tussen de mensen. Heb ik vrienden waar ik mee kan lachen en huilen. Ik ben selectief met wie ik me omring. Niet omdat ik beter ben dan een ander, maar omdat ik mijn energie koester en goed voor mezelf wil zorgen. Balans staat bij mij op de eerste plek.
Ik gun het jou ook
En dat gun ik jou ook. Dat jij ook de verbinding met jezelf terugvindt. Dat je de balans herpakt. Jezelf het gunt om met je innerlijk én uiterlijk bezig te zijn. We bestaan namelijk niet uit maar een laagje. Er zijn zoveel aspecten die onze persoonlijkheid kneden. Om daarmee aan de slag te gaan, hoef je niet naar duizend en een plekken. Je kunt er naar een. En dat is Ode.
Ode is voor mij een droom die uitkomt. Ik hoop dat het voor jou een plek gaat zijn waar jij je fijn voelt. Waar jij graag komt om op te laden en de verbinding met jezelf terug te vinden.
Naar de toekomst kijken
En ik? Ik laat een succesvolle carrière in HR achter me. Die waardevol is geweest, don’t get me wrong. Maar soms is dat waar je goed in bent, niet dat waar je voldoening uit haalt. En dat is helemaal oké.
Liefs, Linda
